Η φλόγα που τρεμοσβήνει, Πιερ Ντριέ Λα Ροσέλ
Σχεδόν κάθε φορά που ακουμπώ ένα ανάγνωσμα το οποίο άπτεται του εύθραυστου ζητήματος της αυτοχειρίας, αδυνατώ να αποκλείσω από τον νου μου τις σχετικές ρήσεις του Καμύ κι έτσι ορισμένες αναλογίες μάλλον κρίνονται αναπόφευκτες. Ενθυμούμαι τον Καμύ να γράφει πως «μια πράξη όπως αυτή της αυτοκτονίας ωριμάζει μέσα στη σιωπή της καρδιάς σαν τα μεγάλα έργα». Αυτό θαρρώ πως συμβαίνει και στον ήρωα του εν λόγω βιβλίου, τον Αλέν. Στον βραδυφλεγή καυστήρα της ανειρήνευτης ψυχής του, η αυτοχειρία σιγοβράζει ως το μοναδικό κι υπέρτατο δημιούργημά του βίου του, το ακραιφνές μανιφέστο της ύπαρξής του. Η περιπλάνηση στην ολιγοήμερη καθημερινότητα του Αλέν άρχεται από τη χαυνωτική ερωτική ατμόσφαιρα ενός ξενοδοχειακού δωματίου, το τρυφερό συναπάντημα δυο αλλοτινών εραστών, μια επικείμενη εγκατάλειψη πολλά υποσχόμενη για μια κατοπινή οριστική επανασύνδεση. Έπειτα, προσπίπτουμε σε σποραδικές λεπτομέρειες όπως: την άρτι ολοκληρωθείσα θεραπεία του σε μια κλινική απεξάρτησης ναρκωτικών που μάλιστ
