Ειρήσθω εν παρόδω
Ενίοτε, το αμέριμνο βλέμμα των αδιάφορων φθινοπωρινών περιδιαβάσεων ανακόπτεται πρόσκαιρα προσπίπτον στις κατάφορτες και πασιφανώς παραπαίουσες κορμοστασιές των ροδιών. Η ευστάθειά τους καταδυναστευόταν από το ολωσδιόλου ανυπόφορο γέρμα των βλαστών, με έναν κορμό ανεπαρκώς κραταιό, μάλλον καχεκτικά δυσανάλογο, να επιφορτίζεται την αντιστάθμιση της έκρηξης του καθοδικού θυσάνου του φυλλώματος. Ενέχει κάτι το αθησαύριστο η φιλοπραγμοσύνη τούτου του δέντρου, που υπερβαίνει κι αντιβαίνει την έμφυτη διάπλαση, το εκ γενετής προδιαγεγραμμένο της φύσης, ώσπου αναρωτιέται κανείς αν πρόκειται για υπέρβαση ή υπερκόσμια τιμωρία, όπως εκείνη του Άτλαντα, μόνο που η δύσμοιρη ροδιά υποβαστάζει πλειάδα σφαιρών στα καρπερά της άκρα.
Φάνταζαν ανυπερθέτως πείσμωνες ενάντια στην αναμφισβήτητη επέλαση του χειμώνα, απαρασάλευτες στην πτωτική αποδέσμευση της φλογερής θερινής δημιουργίας, ανέγγιχτες από το φθινοπωρινό μαράζωμα της αποσύνθεσης, βρίθοντας από τον θολωτό καρπό κι αντιπαλεύοντας αξιοθαύμαστα τα βαρυτικά κελεύσματα της γης. Δε δύνασαι να παραμείνεις αμέτοχος συναισθηματικά σε αυτό το απαράμιλλο βασανιστήριο του φορτίου, να μη θαυμάζεις, αλλά και να θλίβεσαι ευχόμενος η οδύνη να σταθεί (πα)ροδική, αναλογιζόμενος την πιθανότητα μιας "ρόδινης" έκβασης. Ίσως και δικαιωματικά οι κηλίδες του καρπού της να ενδύονται την πορφυρή απόχρωση του μεστού αίματος σαν σκάζουν στο έδαφος με ορμή, πέφτουν και λαβώνονται, καταδεικνύοντας πως η δυσβάσταχτη συνθήκη της κύησής τους είναι μια διαδικασία διόλου αναίμακτη, μα απαρεγκλίτως θυσιαστήρια. Η ροδιά προσεταιρίζεται τον δάνειο χαρακτηρισμό της κλαίουσας, δίχως να προσκομίζει τον τίτλο που συνοδεύει την ιτιά , είναι μια ανώνυμη θρηνούσα που σχοινοβατεί στο μεταίχμιο των εποχών.
Εντούτοις, στη μυθολογία ο συγκεκριμένος καρπός σχετίστηκε με την υπόσχεση της Περσεφόνης, μιαν υπόσχεση που διαπότισε τον γλυκύ χυμό επτά μικροσκοπικών σπόρων, ώστε να πλημμυρίσει τον ουρανίσκο της με την καρτερία του Άδη, την αδήριτη ανάγκη της επιστροφής της. To κόκκινο, θα έλεγε κανείς πως συμβολίζει και την εγκαρτέρηση του ακριβοθώρητου, αυτής της μοναδικής αναντικατάστατης απουσίας που ενέχει όνομα κι ακριβείς διαστάσεις στον αύλειο χώρο της ψυχής μας, εκείνης της απουσίας που συνταυτίζεται μόνο με την απαραγνώριστη αίσθηση της λειψυδρίας. Μήπως ο Άδης αναζήτησε ακριβώς εκείνο το δέντρο που θα υπενθύμιζε στο υπέργειο διάβα της Περσεφόνης έναν απαράβλεπτο όρκο; Καρπός πορφυρός ολόγιομος, σαν πολλαπλή πινακίδα που εφιστά την προσοχή '' απαγορεύεται η διέλευση δίχως να θυμάσαι'' κι αυτά τα κλαδιά ολόιδια μασκαρεμένα χέρια, που επωμίστηκαν το ενδεχόμενο μιας δεύτερης υπόγειας απαγωγής. Τεχνηέντως ο Πλούτωνας επιφόρτισε το δέντρο με τον ρόλο του συμβόλου νόστου και μνήμης, το οποίο ακόμη και μέσω του σχήματος του καρπού του αναδίδει μνημονικά την αποφράδα νύχτα της αρπαγής: το ολοστρόγγυλο σουλούπι υποδύεται μικρογραφικά τη γήινη ανατομία, το χρώμα του καταχράζεται τα εαρινά χάδια της ανθοφορίας, ενώ το κοτσάνι του αυτόδηλα υπομνύει το σκίσιμο από την ορμή του άρματος του Πλούτωνα. Φαντάζεσαι συνειρμικά το σουλούπι τούτου του αναθηματικού καρπού, αυτής της χειροπιαστής γήινης μινιατούρας, να ψηλώνει απότομα από την πολιορκία του έρωτα και να κουρελιάζεται, όπως ακριβώς συνταράζονται απ' αυτόν οι δυσεπέκτατες διαστάσεις της καρδιάς μας. Λες και κάμφθηκε η αντίσταση της γαίας από την πεθυμιά του Άδη κι έτσι τσακισμένη, με ορθομένες τις σάρκες της πληγής σαν πολεμίστρες ορκίστηκε προστάτης και των δυο, υποδυόμενη το στερνό προπύργιο του έρωτα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου