Βαλκανευτές του Γιώργου Χατζελένη, εκδόσεις Ενύπνιο

                           ΑΡΜΟΙ

   "The photo is the hunt, it’s the instinct of hunting without the desire to kill. It’s the hunt of angels. You trail, you aim, you fire and — clic! — instead of a dead man, you make him eternal." 
Chris Marker
  Τακτικά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την εικόνα της μοναξιάς ή της μοναχικότητας σε σκυφτούς διαβάτες των βρόμικων δρόμων της πόλης, ενίοτε στις ρεμβάζουσες μορφές στην αμμουδιά κάποιας αδειανής παραλίας, ή ενδεχομένως στα σκαλοπάτια ενός χωριατόσπιτου κάπου στην επαρχία. Γιατί όχι και σε μπαλκόνια ή κατώφλια σπιτιών που εδράζονται σε στενά σοκάκια, να στέκει καρτερικά μια αδειανή καρέκλα από αδιάφορο υλικό, που δεν είναι ακόμη η ώρα της ημέρας να γεμίσει, υποδεικνύοντας ένα ετεροχρονισμένο πειστήριο ατομικής παρουσίας, μια απουσίας παρουσίας που υπονοεί την επιτακτική της εμφάνιση σε δεδομένη χρονική στιγμή. Τέτοια μέρη θα μπορούσαμε άλλωστε να απαριθμούμε για ώρες χωρίς πεπερασμένο αποτέλεσμα.  Πώς συναρμόζουμε με τον κόσμο ; Το όριο στην επαφή δύο σωμάτων μορφοποιείται  είτε σαν μια κακοφτιαγμένη ραφή, είτε σαν μια γραμμή που μεταπλάθεται σε κάτι νέο από δύο ετερόκλητα υλικά που συνεργάζονται παρακάμπτοντας τις διαφορές τους. Πού τελειώνουμε εμείς και πού ξεκινά ο κόσμος; Είμαστε το υλικό σημείο που σηματοδοτεί το κέντρο του, κι αν ναι το ότι αντικρίζουμε την πλάση μέσα από ένα ξεχωριστό ζευγάρι ματιών αλλιώτικό απ' όλα τ' άλλα μας παραχωρεί αυτό το δικαίωμα; Άρα, είμαστε ένας κόσμος γεμάτος από κύκλους που τέμνονται κάθε φορά που οι πορείες μας συγκλίνουν  ή που απλά συνυπάρχουμε; Τώρα γιατί κάποιοι κύκλοι αλληλοκαλύπτονται πιότερο από άλλους χρονικά και χωρικά , μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ χωρίς την απαραίτητη δόση μοιρολατρίας ή παραδοχής της τυχαιότητας.

 Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τέτοιες συνυπάρξεις ακριβώς όπως εσωκλείουν την ιστορία τους, μια ιστορία που ξεδιπλώνεται όπως τα κλαδιά ενός δέντρου που ευημερεί. Η ματιά είναι οι ρίζες που καταλήγουν στα οπτικά νεύρα και συνεπώς η ευθυγράμμισή της με την απεικόνιση, τη φωτογραφία , είναι ο  κραταιός αδιαίρετος κορμός που δεσμεύει μια στιγμή με αναμφισβήτητη δομή, χρωματισμό και μέλη που την απαρτίζουν. Ωστόσο, η δεδομένη συμπαγής βάση δίνει το γόνιμο υπόβαθρο για την ανέλιξη πυκνών διακλαδιζόμενων βλαστών με ελεύθερη πορεία που παρομοιάζουν τις αμέτρητες οπτικές των θεατών της εικόνας για την αφήγηση που εμποτίζεται μέσα της , οι οποίες με το δικό τους παραγωγικό συλλογισμό ακολουθούν μοναχικές πορείες ή πατούν σε κάποια προηγούμενη για να φθάσουν ακόμη μακρύτερα. Άλλες φορές, δημιουργούν διχάλες πάνω στις διαφωνίες τους. Μα όλη αυτή η σκεπτομορφή πυροδοτείται από κάτι τόσο συγκεκριμένο που όμως, εφόσον απουσιάζει ο λόγος δε δέχεται τελεσίγραφα ερμηνείας. Για αυτό αγαπώ τόσο τη φωτογραφία, επειδή εγκλωβίζοντας μια αποκρυσταλλωμένη σπίθα ζωής εντός της που μάλλον θα έχει πεθάνει σε μερικές στιγμές, ίσως και αργότερα, μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε τον τρόπο που το κάθε τι ακουμπά ή υπεισέρχεται μέσα στο άλλο σαν να μην ανήκουμε στον εύθραυστο ευμετάβλητο χώρο τους.

Γύρισες την πλάτη στις άδειες σκακιέρες

που επιδέχονταν κάθε κίνηση 

λες κι ήταν μικρογραφία της ίδιας της ζωής.

Μα εκείνες κουβαλούσαν μονάχα τα ξεφτισμένα σημάδια

μιας παρελθοντικής γραμμικής αλληλουχίας

ή μήπως μιας αναπόφευκτης σύγκρουσης

που επαναλήφθηκε αρκετά ώστε να οριοθετήσει το απέραντο;

Μάλλον, μια σίγουρη ανταρσία προς την τελειότητα.

Αναρωτιέμαι, αν ήταν ένα λάθος μοιραίο 

που κόστισε την παρτίδα και τα πιόνια σου.

Εσύ έστεκες σαν κόκκινος στρατιώτης
που δεν ανήκε σε κανένα δέος
λαξευμένος έξω απ τη ζωή που σε ανέμενε

μα κατά τα άλλα στη μέση του καμβά 

γιατί δεν τόλμησες να αντιβείς τη συμμετρία.

Άλλωστε, τα κύματα είχαν από ώρα επισκεφθεί τον ουρανό

για να πάψει πια να τα μιμείται.
Έπειτα, ίσως έψαξες να σε βρεις στον ορίζοντα
όπως η θάλασσα αντάμωνε τη φωνή της στα βράχια
για να γυρίσεις ακόμη πιο ανήμπορος.
Το καταφύγιό σου χάριζε μια ψευδαίσθηση ευάλωτης ασφάλειας
παιδεύοντας ελάχιστα τη βροχή για να σε αγγίξει.
Σχεδόν πάντα χτίζαμε μια απόσταση
από την ταραγμένη  επιφάνεια
μη μας καταπιεί ολάκερους η μελαγχολία.
Όταν πια μας διέτρεχε η βεβαιότητα της ύπαρξης
βρίσκαμε εύκολα ένα κύμα ή λίγο αφρό για να κατοικήσουμε.
Το δέρμα μας έπεφτε μικρό.