ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Περπάτησες ποτέ χαράματα μετά από καταιγίδα;

Όταν έρπουν κατάχαμα οι βλέψεις της φυγής.

Τα φώτα γνώριζαν ανέλπιστα πολλούς τρόπους να τρεμοφέγγουν

ιδέες ανεύρετες της αυγής κι ανεκμετάλλευτες της νύχτας

που έζωναν με το πείσμα τους πυρακτωμένους στύλους

με κάποια σιγουριά που νότιζε πάντοτε παρήγορα την ανυλοποίητη αδικία.

 

Περπάτησες ποτέ χαράματα μετά από καταιγίδα;

Τότε που μάθαινε ξανά το δέρμα να αισθάνεται νωπό.

Η ευωδιά βρεγμένης γης λάξευε με επιμέλεια τον φλοιό σου

Που τόσα χρόνια η απτή ολότητα συλλάμβανε σχεδόν ανέγγιχτα λειψό.

Ολόγυρα έσταζε άτακτα ο απόηχος μιας ματαιωμένης ανταρσίας

Αυτής που ανέμενε δυσανάγνωστη ακόμη πριν λίγο στα γείσα των σκεπών.  

 

Περπάτησες ποτέ χαράματα μετά από καταιγίδα;

Ενώ τα σκιάχτρα φάνταζαν σαν ξόρκια στους αγρούς.

Λόγχευαν με το μένος τους τα χρόνια καθώς μεταμφιέζονταν σε σμηνών σχηματισμούς  αποδημητικούς.

Μα οι στάλες της βροχής αγάπησαν κατάφορα κατασκευές εφήμερες μονάχα

πως καλωσόριζαν λες αγόγγυστα το θνητό μας πεπρωμένο.

με μια κάποια περιφρόνηση στη μάταιη τελειότητα και τη συγκαταβατική διαδοχή αμέτρητων ανήκειν.

 

Περπάτησες ποτέ χαράματα μετά από καταιγίδα ;

Όπως τότε στο ονείρεμα μιας θερινής βραδιάς.

Στεκόσουν στο παράθυρο δίχως καμία σκέψη να σπιλώνει του νου τη σπάνια σιωπηλή ευγλωττία

ανανεώνοντας έτσι μόνο για άλλη μια φορά τη σύμβαση με την άλογη ραφή αυτού του κόσμου.