Νοσταλγία της ενότητας

Αναρωτιέμαι πώς θα μεταπλάθονταν οι ανθρώπινες ζωές δίχως να πάσχουν από τη νοσταλγία της ενότητας, αυτό το ακαθόριστο θολερό συναίσθημα που αποζητά την πνιγηρή σύσφιξη παρελθόντος παρόντος και μέλλοντος, ωσότου γίνουν ένα. Τι θα συνέβαινε ίσως πάλι αν η πλάση κατόρθωνε να εκμηδενίσει την ακόρεστη ανθρώπινη δίψα για μια ενιαία εύληπτη αρχή που καταλύει την πολλαπλότητα του σύμπαντος, η οποία τόσο υμνήθηκε και γέννησε αναπόφευκτα την τέχνη; Παρακολουθούμε συχνά συγγενείς να επισημαίνουν την ομοιότητά που μας συνδέει με πρόσωπα αγαπημένα, από καιρό χαμένα στο αιώνιο τίποτα, γνωστά όπως η οικογένεια που εγκόλπωσε τα παιδικά τους χρόνια ή και μη, όπως πρόγονοι που γνωρίστηκαν μέσω εκτενών περιγραφών έτερων συγγενικών προσώπων. Οι άνθρωποι αυτοί διαιωνίζουν το μακροσκελές ταξίδι τους στην ύλη μέσα από τα δικά μας σώματα καθώς αποτελούμε την άσβεστη έμβια απόδειξη πως κάποτε υπήρξαν, έστω και μέσα από ένα βλέμμα που επιμένει να ξεφεύγει μελαγχολικά μα αφηρημένα προς τα άστρα και το φεγγάρι, μια μύτη που ακολούθησε απόληξη ανιούσα ή ένα στόμα που έμοιαζε γνώριμα πεισμωμένο έπειτα από τυχαίες διενέξεις, ένα χρωματιστό σημάδι στον αριστερό μηρό να διασπά την επιδερμική μονοτονία, δυο τοξωτά φρύδια που ανασηκώνονταν με δυσπιστία στα χιλιοειπωμένα λόγια. Ξαναγεννήθηκαν σε φευγαλέες χειρονομίες, κατοίκησαν σε τρανταχτά αποσπασματικά χαρακτηριστικά ,έβαψαν τους απόηχους και τις χροιές των φωνών μας και κάπως έτσι δόλια μα αναπόδραστα κατάφεραν να τρυπώσουν μέσα στις μελλοντικές τους κοινωνίες. Θα μπορούσαμε να σφετεριστούμε το δικαίωμα να αποκαλούμε το φαινόμενο μια απέλπιδα προσπάθεια της ίδιας της ζωής να γεφυρώσει το χασματικό κενό του πεπερασμένου χρόνου, πλάθοντας ανθρώπους παλίψηστα, συναρμολογημένους από τα εξαρτήματα του παρελθόντος σαν ένα ευφυές ψηφιδωτό αγνώστου καλλιτέχνη. Η αγωνία της συλλογικής κοσμικής μνήμης διερευνά ακούσια τη δυσδιάκριτη ενότητα μέσα στο πολλαπλό πρόσωπο της δημιουργίας. Κάπως έτσι υπεισέρχεται η μνήμη στην παρούσα αναζήτηση, διότι δίχως την παρουσία της κανείς δε θα εντόπιζε τον σπόρο του παρελθόντος μέσα στο παρόν ,ώστε σαν αξιόπιστο όχημα να την κουβαλήσει καρτερικά έως το αβέβαιο μέλλον. Άλλωστε, για αυτό χρησιμοποιήσαμε κάθε λογής εχέγγυα, φωτογραφίες, γραπτά, ζωγραφιές ή ο,τιδήποτε θα απέτρεπε την απώλεια του αξιομνημόνευτου. 

 Η ενότητα αποζητάται ακόμη και εντός της συνύπαρξης με τα όντα και το περιβάλλον που μας υποβαστάζει, πότε μέσω παρατήρησης ομοιοτήτων και πότε μέσω της κατανόησης. Ωστόσο, αδιάλειπτα σκοντάφτουμε στη διάσπαση όταν έστω ένα στοιχείο καταρρίπτει τον συλλογισμό. Στεκόμαστε μπροστά σε ένα δέντρο, συναντούμε στον κορμό του το σώμα μας, στα κλαδιά του τα χέρια μας, στο θρόισμα των φύλλων του εντοπίζουμε την πάλη των μαλλιών μας με τον άνεμο, στην ανάγκη του για ήλιο και νερό πιθανώς ανασύρουμε τη δική μας δίψα. Ώσπου απορημένη η ματιά μας εγκαταλείπει τη σιγουριά της ενώπιον του διχασμού ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πόδια νευρικά, ανυπόμονα για το επόμενο βήμα και τις κραταιή  ανυπέρβλητη σιγουριά πληθώρας ριζών. Τότε έφτανε η ώρα για τις ερωτήσεις, ποιος ήταν ο πραγματικά προνομιούχος, εκείνος που υπερέβαινε τα χωρικά δεσμά ή εκείνος που κατείχε άριστα σε ποιο σημείο να απαρνηθεί την απουσία τους. Άραγε τα ταξίδια μας στάθηκαν ισάξια με τις διάσπαρτες διαδρομές των ριζών στο έδαφος, σαν τα αριθμητικά αμνημόνευτα δρομολόγια του μετρό;

 Η μόνη αποζημίωση του κόσμου θαρρείς πως είναι η ανούσια ελπίδα για σαφήνεια που κατασπαράσσεται αργά και βασανιστικά απ' το αύριο. Αναπόφευκτα η ενότητα εναποτίθεται στην παράλογη ευχή πως το τέλος δεν είναι το δεύτερο σημείο που ορίζει μια ευθεία, μα ένα από τα άπειρα σημεία στην περιφέρεια του κύκλου που αναμοχλεύουν το ατέρμονο.