Ετεροτοπίες
Μα γιατί τα σύννεφα άραγε παραμέριζαν τη συνοχή
για χάρη επίγειων αστερισμών ;
Μήπως τάχα χρίζονταν εξευμενιστές της ετεροτοπίας;
Τα λιόδεντρα επόπτευαν από ψηλά, διάσπαρτα
ελλοχεύοντας μια νέα θεϊκή διεκδίκηση της πόλης.
Εμείς ξανά απασχολούσαμε τον νου με μνήμες υποδόριες
που ξέραν να πληρώνουν τα κενά με της φαντασίας τα μπαλώματα
ώσπου όλες παρελαύνουν σαν επινοημένοι στρατιώτες
από ένα γνώριμο μα μακρινό το δίχως άλλο πουθενά.
Δεξιά, ειδάλλως αριστερά κάτω από τον ίσκιο σου
τον περαματάρη στις δύο διαστάσεις
έχασκαν οι θύμισες της γης της ίδιας
σαν πληγές αναβρύζουσες με κάθε λογής κτερίσματα
κυοφόρημα των σωθικών του παρελθόντος
στο υπογάστριο της κοινοκτήμονης μητέρας.
Ένα παρελθόν που ο χώρος πρόσταξε το χρόνο
να διατάξει γραμμικά στης ύπαρξης το υφαντό.
Μα καθώς βράδιαζε, τη θάλασσα την αποφεύγαμε
λες και ξυπνούσε την ανάμνηση από το παιδικό το βήμα
που μετεώρισε μη βρίσκοντας στέρεο έδαφος.
Όταν ρεμβάζαμε πίσω από την ασφάλεια αστικών κιγκλιδωμάτων
διαγράφονταν μόνο σκοτεινές φιγούρες περαστικών θεατών
μπρος στην ατέρμονη παράσταση του κόσμου.
Άλλοτε για τα κουφάρια των παραθαλάσσιων σπιτιών
σε λησμονημένες παραλίες
η ζωή προσπερούσε πάντοτε δίχως να χτυπά.
Μοναδική ελπίδα ίσως μια άξαφνη καταιγίδα
να ζυγώνει απ΄τ' ανοιχτά
ώστε ν΄αντλούν πνοή ως πρόσκαιρο καταφύγιο. ΄
Και το τίποτα είναι μια προσφορά
να μάθεις να ζεις χωρίς να χρειάζεσαι το κάτι.
Αχ ο κόσμος μέσα απ' το παράθυρο
φάνταζε τόσο συντριπτικά μικρός
κι ανυπολόγιστα μεγάλος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου