Βαλκανευτές του Γιώργου Χατζελένη, εκδόσεις Ενύπνιο

                         ΑΕΡΟΛΟΓΙΑ

 To να αλλάζουμε τις λέξεις είναι σαν να μεταβάλλουμε τον φυσικό ρυθμό της ανάσας μας. Η σκέψη στην πεμπτουσία της κρατά μια αγνή, απόλυτη μορφή που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι  αυτή που είναι, δίχως να επιτρέπει τα περιθώρια μεταποίησης, ακριβώς εξαιτίας της θνησιγενούς της φύσης. Οι λογισμοί είναι σαν τον άνεμο, δεν αναμένουν, κυλούν αέναα κι εξαφανίζονται έχοντας ήδη παρασύρει τους επόμενους κι όποιος καμώνεται πως τους συγκρατεί είναι σαν να εγκλώβισε στιγμιαία μερικές Συλφίδες ανάμεσα στα πνευμόνια του. Όποτε θέλησα να φυλακίσω μια σκέψη σε μια πρόσκαιρη μέγγενη, παρατηρούσα άξαφνα πως η αναπνοή μου είχε παρατείνει την αμελητέα επίσκεψή της στο στήθος χωρίς καμιά περαιτέρω προειδοποίηση πέρα από την ίδια τη συνειδητοποίηση του σώματος. Για αυτό η σκέψη, ως μια συντροφιά ενσωματωμένη μέσα στην ατομική οντότητα, προξενεί προβληματισμούς και αντιφάσεις λες και ήμασταν αυθύπαρκτα διπλοί.  Ο λογισμός  γεννάται και πεθαίνει μαζί μας, με την ίδια αντιστοιχία που ο αέρας διαπερνά το κορμί σηματοδοτώντας την έναρξη της ύπαρξής μας στον κόσμο και το εγκαταλείπει καθώς πνέουμε τα λείσθια. Αν δεχτούμε πως η σκέψη είναι άνεμος, δηλαδή ελαφριά, άμορφη, άυλη, αναμφισβήτητη, ζωοποιός και με έντονες μεταπτώσεις πώς ανεχόμαστε να φθειρόμαστε από την υποθετική μορφή εκδοχών που ίσως να μη βρουν ποτέ τη θέση τους στο υφαντό της υλικής πραγματικότητας ;
 Το μόνο βέβαιο είναι πως μέσα στα πολυμήχανα κεφάλια μας ή ζήση έχει λάβει αναμέτρητες απολήξεις της εικασίας του ανέκαθεν αδιαμόρφωτου μέλλοντος, ίσως τόσες πολλές που στη δύση της  θα μας παραχωρούσαμε αναφαίρετα το δικαίωμα να καυχιόμαστε πως ζήσαμε μυριάδες.