Σεληνιακές αντιστίξεις.

    [καρέ της ταινίας La tortue rouge του Michaël Dudok]

 Σχεδόν ανέκαθεν θαύμαζα την οκτωβριανή σελήνη. Πρόκειται για το φεγγάρι που αναδίδει το άρωμα της αναχώρησης, μιας κι ο Σεπτέμβρης μοιάζει πλέον προσαρτημένος στο καλοκαίρι. Το εύθραυστο υδάτινο μονοπάτι που λαξεύει, μας υποδεικνύει εφήμερα την απολησμονημένη διαδρομή προς την απρόσιτη ουράνια κατοικία της. Όμως, πιότερο από κάθε τι, εκείνη υποδύεται μια άνω τελεία στις αράδες της καθημερινής μας θλίψης, αλλά και ανάμεσα στις δυσεπίλυτες αψιμαχίες του σύμπαντος. Καθώς το φως διαλύεται και θρονιάζεται στα λημέρια της, σημαίνει την παύση μιας μέρας αεικίνητης και σαν δασκάλα έμπειρη επιλέγει το επίσημο κόκκινο στυλό της, ώστε να σημάνει την εκεχειρία με την ίδια τη ζωή. Κάτι η μέρα που πλάγιασε, κάτι το καλοκαίρι που ένευσε αντίο, το φεγγάρι του Οκτωβρίου αναλαμβάνει το βαρυσήμαντο καθήκον της αφιέρωσης σε τούτη τη στιγμή που κατορθώνεις επιτέλους να ξαποστάσεις, να στραφείς θαρραλέα πίσω σου τακτοποιώντας τις ξέχειλες, ατάκτως ερριμένες αποσκευές του χρόνου, οι οποίες στριμώχθηκαν μάλλον σε περιτύλιγμα θερινό.  

  Και πώς το κατορθώνει; Σε σύμπραξη με την ευθυτενή ατενίζουσα φιγούρα σου που της απευθύνει βουβά τον ικετευτικό θαυμασμό της, φαντάζει σαν ανάποδο θαυμαστικό, ένα σημείο στίξης που συνοδεύει το επιφώνημα σιωπής του ουρανού . Μιας σιωπής προσηνούς κι απέριττης, η οποία απλώνεται και σε καταβροχθίζει μέσα σε μια δίνη απόλυτης σαφήνειας.