Σκόνη ή τοποτηρητές αμελημένων αγγιγμάτων

  Χρόνια αναλογίζομαι ματαίως τη χρεία αυτών των αιωρούμενων επιτήδειων σωματιδίων που αρέσκονται να οικειοποιούνται τη μορφή της ξεχασμένης ύλης, ξαποσταίνοντας  απάνω της. Η αέρια πολιορκία τους αναπάντεχα διαπερνά τις αναπνευστικές μας οδούς προξενώντας αλλεπάλληλες αλλεργικές εκρήξεις, λες και μηχανεύονται να μας πορθήσουν εκ των έσω, μιας και η εξωτερική μορφή μας δεν τους παραδίδεται, όπως τα ανυπεράσπιστα αντικείμενα. Καθώς οι μέρες μας προσπερνούν αλόγιστα ανάμεσα σε μηχανικές χορογραφίες, εκείνα κατεργάζονται άοκνα το λευκό υφάδι τους γύρω από κάθε τι που μας περιβάλλει απαρατήρητο κι ασάλευτο, θυμίζοντας επιδέξιες ανυφάντριες που σαν έβλεπες το εργόχειρό τους τελειωμένο αναλογιζόσουν τα άγρυπνα βράδια που απέκρυπτε το αφηρημένο βλέμμα τους.

 Έτσι είναι η σκόνη, εργάζεται αθόρυβα, κουράζεται και ξαποσταίνει σε κάτι προσφιλές, απάνεμο καρτερώντας τα αδέρφια της να σφυχταγκαλιαστούν σαν πλέξη γύρω του, να το καταπιούν άραγε σαν τιμαλφές πολύτιμο του χρόνου ή να τυλιχτούν σα σάβανο σε κορμί ταριχευμένο που το παρέδιδε με περισσή φροντίδα στο διάβα των ετών; Ο,τι και αν εξυπηρετεί μάθαμε να συνυπάρχουμε μαζί της, να την απαλείφουμε μόλις ξεθωριάζει τα υπάρχοντά μας, όπως η υγρασία τον ορίζοντα, καθώς και να αποδεχόμαστε την ανεμπόδιστη επιστροφή της. Όμως, είναι ακριβώς αυτή η αλλεπάλληλη επιστροφή που μας καλεί να αγγίξουμε ό,τι αφήσαμε έρμαιο στο πέρασμα της, αγγίζουμε άρα ανακαλούμε τη θύμισή της υλικής παρουσίας ενός αντικειμένου που ενσωματώθηκε από καιρό στο οπτικό πεδίο μας. Το αντικείμενο ως σκεύος διατήρησης κι ανάκλησης της ανάμνησης αναδίδει τα συστατικά των πεπραγμένων που συνδέθηκαν με την απόκτηση ή τη συμμετοχή του σε αυτά, μολονότι κείτονται κάτωθεν διαδοχικών ληθικών κι όχι λιθικών , θα έλεγε κανείς, στρωμάτων. H αφή διαρρηγνύει το φράγμα της λήθης όπως ένα στιβαρό χέρι κατορθώνει να απελευθερώσει ένα βάζο απ' το πεισματάρικο πώμα του, ώστε να ξεχυθούν στον αέρα οι πολυπόθητες σφραγισμένες
ευωδιές του.

 Η ύλη μας περιβάλλει σε βαθμό ανυπέρβλητο, ταυτόσημο με την αντίληψη του εκδηλωμένου κόσμου, ίσως για αυτό ως δεδομένη και πληθερή πια ενίοτε παραβλέπεται, όχι σαν μια αιφνιδιαστική οσμή που μας προϋπαντεί σε κάποιο συνοικιακό δρομάκι ή μια αλαργινή, κατά τα άλλα γνώριμη, μελωδία που πλημμυρίζει τις αισθήσεις με αυτό το σύγκορμο αναριγητό της αναγνώρισης. Για αυτό η σκόνη, όμοια με ανήσυχη μάνα που καιροφυλαχτεί  να ξανασκεπάσει το κοιμισμένο παιδί της όταν σε κάποιον εφιάλτη αποτίναξε τα στρωσίδια άγαρμπα, σκεπάζει πονετικά το απολησμονημένο με το ίδιο της το προστατευτικό κορμί. Ίσως να πλάθεται μια σχέση αμφίδρομης ωφέλειας ανάμεσα στο αντικείμενο, το οποίο σκεπάζεται ενάντια στο ψύχος του χρόνου και της αφάνειας και στη σκόνη, η οποία απαντά το σώμα που ανέκαθεν δεν κατείχε με μια μεταμορφική προσαρμοστικότητα. 

 Κάπως έτσι, αναθιβαίνω εκείνα τα συνήθη εγκαταλελειμμένα σπίτια να ασφυκτιούν από ατάκτως ερριμμένα έπιπλα, σκεπασμένα από ολόλευκα σεντόνια σαν ευπρεπή φαντάσματα και μια χαραμάδα στο σακατεμένο παραθυρόφυλλο να προσκαλεί τις αναπόδραστες δεσμίδες. Εκεί παντού μέσα τους να αιωρούνται μυριάδες σωματίδια σε μια στιγμή ανέγγιχτη από τον χρόνο σαν πεδίο διασκορπισμένων αστεροειδών στο ατάραχο αχανές του σύμπαντος.