Το δέρμα που κατοικώ

Πριν λίγο καιρό, σε μια αδιάφορη αναγνωστική στιγμή στο μπαλκόνι, που μάλλον η προσοχή μου απουσίαζε ολότελα από τις σελίδες που έμοιαζαν να προχωρούν σχεδόν μηχανικά στο οπτικό μου πεδίο, συγκράτησα μόνο μια φράση. Μια φράση που προερχόταν από την τηλεφωνική συνομιλία του παππού ήχησε ανεπαίσθητα, αν και μάλλον το κεφάλι μου την αγκάλιασε σαν ύψωμα που επιδιώκει τον αντίλαλο. Άνοστα χρόνια... είπε. Άνοστα άραγε σαν φαγητό που του λείπει το αλάτι, αλλά μπορεί κανείς να γευτεί τις αδιάφορες υφές του, αναρωτώμενος πώς τόση μονοτονία προκύπτει μέσα από τόση ποικιλία; Ή άνοστα όπως ένα σώμα που του λείπουν τα οστά και παραμένει ανέγγιχτο στην επίμονη πολιορκία της αφής μας; Μια ζωή που φεύγει δίχως να την αγγίζουμε, η οποία ανθίζει σε μυριάδες πεπρωμένα που δρομολόγησε μονάχα η καλπάζουσα φαντασία ωχριά μπρος στην πολυτάραχη ζωή των υπερασπιστών της βιωμένης ποσότητας; Ή μήπως λείπει και σε εκείνη η νοστιμιά των δυσδιάκριτων κόκκων ενός όψιμα αμελητέου υλικού; Μερικές φορές σκέπτομαι πως η απογοήτευση είναι γέννημα αναπόφευκτο της ζήσης, άλλοτε υπό την μορφή των ελπίδων που αναμένουν αρκετά ώστε να μετατραπούν σε ισοπεδωτικές βεβαιότητες μιας ματαιότητας και άλλοτε υπό τη μορφή μιας αδιάκοπης δοκιμής της επίγειας ποικιλίας που απευθύνεται ενδεχομένως σε αναισθητοποιημένους γευστικούς κάλυκες.

 Και οι δύο περιπτώσεις μοιράζονται το ίδιο πάθος για ζωή με μια εξ' ολοκλήρου αντιδιαμετρική προσέγγιση, με τη μεν πρώτη να υπάγεται στη σφαίρα της άυλης φαντασίας, ενώ τη δε δεύτερη στη σφαίρα της χειροπιαστής ευκαιρίας. Η μια τρέφεται αέναα από το νέκταρ των ονειροπολήσεων που εναποτίθενται ελπιδοφόρα σε ένα υλοποιημένο αύριο, ενώ η δεύτερη αναζητά το φαντασιακό μέσα στο βίωμα.  Τρεφόμενες η μία από την ουσία της άλλης συναντώνται στο ανικανοποίητο, διότι το αύριο δε στάθηκε ποτέ επάξια στις υψηλές απαιτήσεις της εργασιομανούς φαντασίας, ενώ στην πολυποίκιλη ύλη έλειπε κάτι από την πικάντικη επίγευση των μπαχαρικών της φαντασίας .